Η κίνηση Πολιτών Υδρας έχει βάλει ένα και μοναδικό στόχο εδώ και δύο χρόνια να ευαισθητοποιήσει τους κατοίκους και επισκέπτες της Υδρας και να πετύχει με την βοήθεια όλων σας την δρομολόγηση πλοίων, με φτηνό εισιτήριο, όλη την διάρκεια του χρόνου.
Μετά την επιτυχή επέμβαση των κατοίκων του νησιού- με συγκέντρωση υπογραφών, λαϊκή συνέλευση, αποκλεισμό του λιμανιού. που είχε σαν αποτέλεσμα την μείωση στο ήμισυ του εισιτηρίου για τους μόνιμους κατοίκους του νησιού για 4 δρομολόγια στις 2 ημέρες της εβδομάδος, συνεχίσαμε, ερχόμενοι σε συνεννόηση με συλλόγους και φορείς των Σπετσών, του Πόρου και των Μεθάνων και πραγματοποιήσαμε 2 συγκεντρώσεις, την πρώτη στην Ύδρα την 28/2/10 και την δεύτερη την 21/3/10 στις Σπέτσες.
Και στις 2 ανοικτές συνελεύσεις η προσέλευση του συμμετεχόντων ήταν ικανοποιητική.
Ανταλλάξαμε τις εμπειρίες μας σε ανοικτό διάλογο και θέσαμε τα θεμέλια μιας συνολικής,δυναμικής και συντονισμένης προσπάθειας για να πετύχουμε τους στόχους μας.
Η επόμενη συνάντηση έχει προγραμματιστεί να γίνει , μετά τις γιορτές του Πάσχα, στο Πόρο-Γαλατά.
Ο απώτερος στόχος είναι να μαζευτούν υπογραφές από όσον το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό κατοίκων όλου του Σαρωνικού και
να πιέσουμε την πολιτεία να λύσει το πρόβλημα της επικοινωνίας των λιμανιών του Σαρωνικού με τον Πειραιά και μεταξύ τους, με φτηνό εισιτήριο, σε όλη την διάρκεια του έτους.
Θα πρέπει όλοι μας να είμαστε ενωμένοι στον κοινό στόχο της ανάπτυξης και της συνεχούς βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης
των κατοίκων των νησιών μας.
Το σύνθημά μας ας είναι " ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΩΝ ΗΡΩΙΚΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΟΔΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΜΑΣ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!
του Αζίζ Νεσίν ( Τούρκου ποιητή )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου